ما،، ما، ما، ما…

حالا وقتى مامى رو مى‌خو‌اد لباش رو جمع ميکنه و پشت سر هم مى‌گه:
ما،، ما، ما، ما…
دل و دين از دست ميدم و هر چى دستمه زمين مى‌ذارم ،خودم رو مى‌رسونم براى دادن سرويس و در عين حال براى هزارمين بار فکر ميکنم که بايد خودم رو کنترل کنم ،مبادا لوس بشه.
نمى‌دونستم که لوس کردن بچه يعنى انتخاب گزينه‌ى آسون در زندگى ،اينو از اوّلين روزهاى زندگى رايان نرم نرمک فهميدم،وقتى که حاضر بودم و لذت مى‌بردم که ساعتها کوچولوى تازه از تخم در اومده‌ام رو تو آغوشم نگه دارم تا با آرامش خيال بخوابه و آب تو دلش تکون نخوره،ولى اين ميشه شروع وابستگى ها و عاداتى که بعد ها اسمش مى‌شه« لوسى» و اصلاحش ميشه کار حضرت فيل!
با تمام اين حرفها گاهى فقط هوس ميکنم کوچولوى غرغروروم رو لوس کنم،و به خودم ميگم اين‌ها به جاى تمام لحظاتى که مامان‌بزرگ‌ها و بابابزرگ‌هاش ،خاله و دايى و عمو و عمه‌اش اگه بودن لوسش ميکردن.اونوقت نمى‌دونين چقدر دلم خنک مى شه!!!