ناخنک

هوا بارونى و سرده،ابرى و تاريک…واداشته ميشم به ناخنک زدن دوباره…
شايد دو سال پيش نوشتمش براى ياسى ,نوشته‌اى که لاى برگهاى دفترچه جا موند:

"whenever you reach for me
I'll do all that I can...
دارم به اين آهنگ گوش مى‌دم و تو مى‌دونى ياد چى ميفتم؛
ياد چاهار باغ ،رنوى (زرد؟)،نزديکيهاى سى و سه پل،توى ترافيک از يه ماشين ديگه صداى اين آهنگ رو ميشنويم و با تمام اشتهاى ممکن هر دومون طلبش
مى‌کنيم،تو خم ميشى تو داشبورد نوار selectionرو برميدارى و ميکنى تو ضبط و ما ميشنويم:

We're heading for something
somewhere I've never been
sometimes I'm frightened But I'm ready to learn
of the power of love...

و سرشار ميشيم،نميدونم دقيقا از چى،انگار حس ميکنيم آسمان و زمين و هوا با ماست وقتى ما با تمام نيرو طلب ميکنيم،وقتى هستيم،وقتى معناى خاص مى‌آفرينيم براى يکديگر…اونقدر سرشار ميشيم که حتى بعد از هفت هشت سال يا شايد بعد از سالها و سلهاى ديگه،وقتى الى به اين آهنگ ميرسه اشکش جارى ميشه...

It seems I'm far away
never wonder where I am
cause I'm always by your side...

با شنيدن اين آهنگ، لحظاتى حس کردم که پيشم نشسته‌اى،توى اون رنو،غروب شده و ما داريم بالهاى جوانمون رو تکون ميديم و انتظار داريم که دير يا زود پرواز کنيم…

The sounds of your heart beat made it clear
suddenly the feeling that I cant go on
is lightyears away...