وقتى بعد از مدتها

گاهى، وقتى بعد از مدتها،آهنگى گوش ميدم ،ترانه‌اى از هفت ،هشت ،ده سال پيش،حس عجيبى به سراغم مياد،
انگار شيطون ميشم، کفشهاى کتونى مشکيم رو پام ميکنم و ميپرم سر کوچه تا با يه تاکسى خودمو بذارم دم پل مارنون،
وسط پل قرار دارم آخه…نه اينور نه اونور…
آروم ميشم انگار،دامنه‌ى کوه صفه رو با مقنعه مشکى،همراه يار هميشگى، زير آفتابى که فقط انگار متعلق به سرزمين ماست،در سکوتى که پر از حرفه هميشه،ميام پايين…
وقت کم ميارم و با عجله مى پرم پشت رل رنو سفيد تا خودمو برسونم ترمينال،رفقا ميان،به همين زودى دلتنگشون شده ام،با ساکهاى پر ميان،دلم رو صابون ميزنم براى رنگينک و ترشيهايى که زير دندون تق تق ميکنن …
رو پا بند نميشم و از پلّه هاى دم دانشکده بالا و پايين ميرم،قراره ده تايى بريم بستنى خورى،يکى تو کتابخونه گير کرده،يکى تو اندو،چند تايى هم اين بيرون با خنده نق ميزنن که چى شدن پس اينا؟ ولى هممون انگار خوب ميدونيم که ارزش داره گاهى کمى منتظر بمونيم براى با هم بودن…
…
وقتى بعد از مدتها آهنگى گوش ميدم از هفت هشت ده سال پيش،الى ميشم انگار ،همون الى قديمى و وقتى ترانه تموم ميشه دلم سخت تنگ ميشه براى الى،همون الى قديمى…