بهترين معلّم دنيا…0

پنج دقيقه بيشتر راه نبود،ولى بايد از دو تا خيابون رد ميشدى،اوّليش که دم مدرسه بود،با پرچم پرچمدار با خيال راحت قضيه حل بود ولى دوميش دم خونه‌ى مامانجون بود و يه کم هم بى در و پيکر …
از قبل از شروع مدرسه ها شروع کرد آموزش گذر از خيابون بهم دادن:«فقط چپو نگاه نکن،گاهى يهو يه دوچرخه از راستت مياد،…حالا بايد راستو نگاه کنى هواى چپم داشته باشى…بارک اللاه…ولى فردا هم خودم ميبرم و ميارمت،بايد بيشتر تمرين کنيم…»
بالاخره يه روز گفت امروز ديگه خودت برميگردى،خيلى مواظب باش و حواست رو خوب جمع کن.

زنگ رو زدن اومدم بيرون دلم تاپ تاپ ميزد، آب دهنمو قورت دادم و کيفمو سفت گرفتم و رفتم تو صف اونور خيابونى ها…خيابون اوّل با پرچم طى شد،حالا اصل قضيه مونده بود،تمام حواسمو جمع کردم، هم چپ رو ميپاييدم هم راست رو، بعد از پنج دقيقه وقتى هيچ ماشينى نميومد از خيابون رد شدم،
پامو گذاشتم تو پياده رو که يهو از پشت درخت پريد بيرون،بغلم کرد، بوسم کرد و گفت «عالى بود…مرسى…قربونت برم…»

از دم مدرسه تا خونه دنبالم کرده بود،و حالا به شاگرد کوچولوش حسابى مفتخر بود…معلّمى که فقط ده سالش بود…برادرى که با روى گشاده تمام مسوليت خواهرکش رو قبول ميکرد و هر چى که لازم بود يادش ميداد،از دوچرخه سوارى پنج سالگى گرفته تا فيزيک و جبر و هندسه‌ى پونزده سالگى…

و من از همون بچگّى خوب ميدونستم که چه خوشبختم از داشتنش،چه خوشبختم…