پدر بزرگ

همينطور که نشسته‌ام عصامو ميگيرم بالا،تو هوا ميچرخونم و با لهجه‌ى غليظ بوشهرى ميگم: «مُکُُُّ بوآ» (نکن بابا)
به ياد بيست و پنج سال پيش،ياد پدر بزرگ بچگى هام،پدر بزرگى که از عنوانش هيچى کم نداشت:پير بود،عصا داشت ،عصبانى مى‌شد و دنيا رو براى بچه هاى احمد زير و رو ميکرد.
و من چه عاشق رنگ پوستش بودم…أ