مشت گنده

گاهى چيزا اونجورى که ميخواى پيش نميرن،حالتو ميگيرن،برنامه ريزيهات رو بهم ميريزن و حس ميکنى يه مشت گنده گوفتى خورده تو صورتت.
اولش گيج گيج ميخورى،دماغت خون ميفته و اشک از چشمات جارى ميشه،شايد يه کم هم تب کنى،بعد که کمى حالت جا اومد و مغزت ساکت و ساکن شد و قدرت فکر کردن پيدا کردى، مى‌بينى که دو تا راه حل دارى:
يکى اينکه بذارى اشکه همچنان ريزان باشه و بينى سُرخان و کلّه گيجان،
دوّم اينکه بينى رو بالا بکشى،پشتتو صاف کنى،با يه نفس عميق دوباره برى به نبرد با زندگى که همون لذت بردن از
روزهاته.
چى بهتر از يه نگاه از زاويه‌اى جديد به خودت و دور و برت و قابليّت هات؟
چى بهتر از يه فرصت نطلبيده و پيش‌بينى نشده براى رسيدگى به خودِ خودت؟
گاهى اينقدر از دور به يه نقطه خيره ميشيم و تمام همّ و غمّمون رو ميذاريم روى رسيدن بهش که يادمون ميره به اطرافمون نگاه کنيم،هميشه چيز هايى براى تجربه کردن وجود داره که ازش بى‌خبريم…

اينو واسه‌ى دل خودم نوشتم که هر وقت اون مشته خورد تو صورتم برگردم بخونمش و باورهام يادم بياد،
ميدونم که وقتى دارم تلو تلو مى‌خورم شايد همه‌ى اينها هجو و خزعبل باشه،ولى بايد بشنومشون و باورشون کنم.
اين يعنى زندگى…