باران

اين سوى دنيا که هستم، کمتر انگار نعمت ها را ميشناسم، گاهى فراموش ميکنم که باران چه نعمتى است، تازگى ها حتّى فاصله هاى بدون سقف را زير باران دو دو ميزنم که مبادا خيس شوم .
امروز که بابا با ذوق از بارانهاى ايران ميگفت، شرمنده شدم ناگهان، يادم آمد صفا و رحمتى که به دلم جارى ميشد از بارش، از زير باران راه رفتن…
نمى دانم شايد باران اين آسمان ،صفاى آسمانى بارانهاى وطنم را ندارد، که قطراتش را نميشمارم،شايد فکر ميکنم اينجا که باران بيايد زاينده رود من را چه فايده…شهر و مردم هموطن من را چه فايده، من را چه فايده