پس فردا

ترس به دلت راه نده،توکّل کن به خدا و وبلاگه رو راه بنداز،هى فکر نکن حالا اگه راه بندازمش بعد توش چى بنويسم،پيش اومد مينويسى،پيش نيومد مثل من نمينويسى!!!
خدا خودش بزرگه و روزى رسون،اصلا همين شيرينک ما، وقتى وبلاگ زد کى فکر ميکرد،بتونه بيشتر از چار تا پست بنويسه ؟ تازه با اين حساب که اوّلى و آخريش هم سلام و خدافظى باشه،حالا بيا ببين چه برو و بيايى داره،کارش به جايى رسيده که نوشته هاش رو نسبت ميدن به هوشنگ مرادى کرمانى،روزى ده پونزه تا پست مينويسه ،پس فردا هم از صدقه سر همين وبلاگ نويسى مشهور ميشه، گرينکارتشو ميگيره ميره ايران «حال ميکنه» ، اونوقت من و تو ميمونيم و حوضمون…بنويس ديگه…