حال و روز

*اين روز‌ها خبرى جز برف و سرما نيست که نيست، همه جا سفيد شده و همه‌ى بازى‌هاى ما شده برف بازى: برف بازى تو برف برف بازى تو خونه.
کاردستى ها همه آدم برفى اند، نقاشى ها هم همه سفيد، با اين حال همچنان گشاد‌ترين لبخند رايان رو وقتى ميشه ديد که ميشنوه: شلوار برفت رو بپوش تا بريم برف نوردى!

*تنهايى اين بچه ها‌ى دور از خانواده رو وقتى ميشه کاملا حس کرد که براى حضور يه دوست تو خونمون ميشه سراپا هيجان و دلش نميخواد حتى يک لحظه از سر و کول عمو بالا رفتن رو از دست بده، اين هفته دوستانى پيشمون بودن و ما کلى خوشحال!

*چاهار تا از دوستامون دارن اين بهار نى‌نى دار ميشن، ۳ تا دختر و يک پسر! ظاهرا امسال سال دختره!

*اين نديدنها طولانى تر ميشه هر روز، انگار که هر روز، بيشتر از يک روز به اين فاصله‌ى زمانى اضافه ميشه، کى گفته که چند سالى که بگذره ديگه دلتنگى سراغت نمياد؟ دلم آدمهاى عزيز و دورى رو ميخواد که گمانم همشون توى يک اتوبوس جا بگيرن!

*به کمک احتياج دارم، بيش از هر چيز و هر کس، به کمک خودم به خودم نيازمندم.

*به طرز حيرت‌آورى آرام و خشنودم، با تمام دلتنگى و زمانى که از طرفى کش اومده و از طرفى کم ميارمش. مى‌دونم که همه اش بر‌ميگرده به رايان و حال و روزش و چشمهاش که پر از عشقه و دلش که پر ازشوره…